Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845

Brzeźnicki herbu Śreniawa (t. 2 s. 333)

Brzeźnicki herbu Śreniawa. O tych ani Paprocki, ani Okolski nie pisał. Dom starodawny, czego stąd dochodzę, że jeszcze za czasów Ś. Stanisława biskupa Krakowskiego i Męczennika, Jan Brzeźnicki, zaprosiwszy go do siebie na poświęcanie kościoła, o coś na niego rozgniewany, rugował go z domu swego, luboć potem postrzegłszy się, pogonił za nim, i przeprosiwszy Świętego Pasterza, mile go przyjął i utraktował. P. Skarga in Vita S. Stanisl. Michał z Brzeźnicy, podpisał list Kazimierza w roku 1451. dany miastu Lwowskiemu. Mikołaj kanonik Kujawski w r. 1570. na liście Zygmunta Augusta inter praesentes danym miastu Lublinowi. Jakub biskup Enneński, sufragan Poznański, poseł z synodu Piotrkowskiego do Grzegorza XIII. papieża: Hozjusz kardynał tę mu pochwałę napisał: Praeclaris a Deo dotibus cumulatus: Tył jeszcze w roku 1616. Hosii Epist. fol. 257. Resc. lib. epist. fol. 49. Starowolski in Monumen. fol. 460. Maciej, Mikołaj, Stanisław z Podlaskiego Jana Kazimierza Króla, Józef z Sandomierskiego Augusta II. podpisali elekcje. -

Jan Brzeźnicki był rotmistrzem piechoty Węgierskiej rzeczypospolitej. - Heraldyka Wielądka.

Objaśnienia:

• Jest to pełny tekst części genealogicznej Herbarza (tomy II-X i Uzupełnienia), wg wydania J.N. Bobrowicza, Lipsk 1839-1845.
• Zgodnie z oryginałem, Czcionką większą jest zaznaczony tekst Niesieckiego, zaś czcionką mniejszą, z wcięciem: uzupełnienia Bobrowicza.
• Tekst został zeskanowany i poddany korekcie maszynowej. Niestety, ze względu na słabą technikę ówczesnego druku (czcionki ręcznie składane) i fakt, że ówczesny krój czcionki dziś już nie występuje, tekst ten należy poddać korekcie ręcznej, co jednak zajmie wiele czasu (prawie 12 milionów znaków, czyli ponad 6,5 tys. stron maszynopisu).
• Ortografia Niesieckiego została przez Bobrowicza zmodernizowana, podobnie i tutaj ortografia wyrazów pospolitych została zmodernizowana do wydania Bobrowicza.
• Należy jeszcze pamiętać o tym, że lipscy zecerzy Breitkopfa&Haertela nie musieli znać języka polskiego, stąd w tym tekście znajduje się wiele literówek.